Dwa słynne medale

O okresie studiów Tadeusza Żeleńskiego wiadomo niedużo. Na owym etapie swojego życia był on mocno związany ze Stanisławem Przybyszewskim, a może nawet bardziej z jego żoną, i to ten epizod podkreśla większość biografów zajmujących się autorem Dziewic konsystorskich. Istnieją dowody na to, że właśnie dla Dagny zdecydował się na stypendium wojskowe, które po studiach miał odsłużyć w armii austro-węgierskiej. Jako student nie stronił od alkoholu, a jedną z ulubionych jego rozrywek był hazard. Ponieważ graczem był dość przeciętnym, a towarzystwo, z którym grywał, nie uznawało długów honorowych, nie był w stanie przegrać więcej niż miał przy sobie. Po studiach kilkukrotnie wykręcał się od odbycia służby wojskowej, usprawiedliwiając się niezrównoważeniem emocjonalnym. Nie przeszkadzało mu to jednak w rozpoczęciu praktyki lekarskiej w Szpitalu św. Ludwika, gdzie kierownikiem był jego przyszły teść, profesor Pareński. Kilka lat później przyszło mu zostać frankofilem, społecznikiem, pisarzem, krytykiem. Do końca życia wierny był literaturze francuskiej – jest autorem przekładów większości klasycznych dzieł jednej z najbogatszych literatur świata. W swojej działalności i twórczości wyrażał ideały humanizmu, zdrowego rozsądku, dobrego dowcipu i lekkiego pióra. O swoim powołaniu lekarskim mówił wprost: „Nie bardzo wiem, czemu ukończywszy w Krakowie gimnazjum, znalazłem się na medycynie. Może to były sugestie nie tak dawnej jeszcze epoki pozytywizmu, że wszelkie studia nad człowiekiem trzeba zaczynać od początku, od krajania trupów.” Tadeusz Boy Żeleński studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim ponad osiem lat, uzyskując dyplom lekarza w roku 1901. Dobry student. Nie mógł w żaden sposób uczestniczyć w części kultury studenckiej związanej z czapką studencką, ponieważ popularność zaczęła zyskiwać dopiero w latach 20. xx wieku. Uważamy jednak, że jako absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, pisarz, krytyk, przeciwnik brązowników, postać wybitna i wybitnie niekrystaliczna, Naczelny Błazen II RP i jeden z ulubionych autorów założycieli Bractwa Czapki Studenckiej UJ, zasłużył na upamiętnienie w spiżu. Spiżu na miarę naszych czasów – stopu cynku galwanizowanego na stare srebro.

Do tej pory znane było tylko jedno przedstawienie Czapki Studenckiej w sztuce medalierskiej – medal odlany w 2011r, „Karol Wojtyła jako student UJ”.